سروان لوریمر و بختیاری‌ها : سروان «دیوید لوریمر» همکار ویلسون و یکی از اعضای اداره سیاسی هند بریتانیا بود. وی شخصی دانشمند و علاقمند به زبان، کتب، فرهنگ و تمدن مردمان بومی بود.
هنگامی که نخستین بار وارد اهواز شد، مأموریت یافت تا بیشتر اوقات خود را صرف مسافرت به نواحی بختیاری و ایجاد مناسبات نزدیک با بختیاری‌ها برای توسعه منافع انگلیس در خوزستان نماید. از جمله این منافع می‌توان به ایجاد یک مسیر کشتیرانی در اهواز اشاره کرد.
پس از اینکه لوریمر به سمت کنسول انگلیس در خرمشهر منصوب گردید، حکومت هند انگلیس تقاضا کرد تا مسئله نفت بختیاری به‌جای اینکه به سفارت انگلیس در تهران محول شود، به لوریمر واگذار گردد. لذا او در مسئله نفت نقش زیادی ایفا کرد و در پاییز ۱۹۰۶م/ ۱۳۲۴هـ.ق به منطقه بختیاری سفر کرد و به خواسته‌های خوانین بختیاری گوش فرا داد. او سپس تقاضای آنها را در رابطه با حفاظت از میادین نفتی با شرکت سندیکای امتیازات مطرح نمود.
اهمیت روابط نزدیک و صمیمانه با عشایر بختیاری
اهمیت روابط نزدیک و صمیمانه با عشایر بختیاری در آن هنگام، بدین خاطر بود که به علت فقدان اقتدار یک دولت مرکزی در آنجا، بازرگانی در راه‌های خشکی در ید قدرت عشایر بود. به ویژه آنکه مسیر راه اصفهان که عمده اجناس بازرگانان انگلیسی به آن شهر فرستاده می‌شد از قلمرو عشایر بختیاری می‌گذشت.
لوریمر که بعدها به مقام کنسول انگلیس در کرمان منصوب شد، به واسطه علاقه به امور علمی و فرهنگی، مکرراً میان بختیاری‌ها رفت و آمد نموده و درباره ادبیات، گویش و سایر ویژگی‌های آنها تحقیق نمود.
ببه ویژه گویش بختیاری‌ها سخت مورد توجه و بررسی او قرار گرفت و نتایج مطالعاتش در این مورد در نشریه انجمن پادشاهی آسیایی منتشر گردید. او در مقاله تحقیقی خود نشان داد که گویش بختیاری در اصل ایرانی و آمیخته با کلمات پهلوی قدیم و همچنین مخلوطی از واژه‌های عربی، ترکی و کردی است که ریشه قومی و عشیره‌ای دارد.
دیدگاهتان را بنویسید